'Waarom'... tsja... het is zo gelopen.
De aanleiding: omdat een collega een jaar of 18 geleden zei, 'dat lijkt me wel wat voor jou...'.
Was na wat omzwervingen net in Maastricht terecht gekomen en had altijd wel veel gesport, maar nooit echt gefietst. Ooit met een kwart triatlon 'noodgedwongen' ook moeten fietsen, op een geleende MTB, en dat vond ik toen vre-se-lijk, op schelpenpaadjes en asfalt in de duinen... Ik was meer loper (hardlopen, hockey, tennis/squash) en zwemmer (surfer, en soms waait het niet, dan de plas maar overzwemmen). 'Nooit meer een MTB!', zei ik toen...
.
Na de eerstvolgende keer in Maastricht dus meteen maar verslaafd geraakt
.
De prachtige natuur van het Heuvelland, met Belgie en Dtsl. om de hoek... lekker je hoofd leeg fietsen als tegenhanger van mooi maar pittig werk, werken aan je conditie, de uitdaging aangaan met wat de natuur je elke keer weer voorschotelt, het technische aspect van het fietsen als je de grenzen steeds een beetje opzoekt... heerlijk. Met een grote groep gelijkstemden, die formeel geen club is maar toch hecht, met tegelijk het nodige vrijheid blijheid gevoel, helemaal goed.
Ik merk dat ik zowaar nog steeds progressie boek, ondanks dat ik de 50 alweer voorbij ben, ook mooi meegenomen. En dat komt dan weer door 'een' transalp die we om het jaar zijn gaan rijden, met een groep enthousiastelingen die steeds groter werd. Waarbij het (Vasa)niveau evolueerde van groen naar blauw naar rood.
De duur en snelheid verbetert (door de toegenomen kilometrages) bergop en op het vlakke nog steeds als 'vanzelf' (nou ja), in ieder geval zonder schema's of hartslagmeters, gewoon door de algemene trainingsprincipes een beetje in het achterhoofd te houden, maar er verder helemaal niet op te letten dus. Ik wil ik ook helemaal niets moeten, want ik moet al genoeg...
Het bergaf- en trailgedeelte lag me altijd al meer dan het bergopgedeelte. Toen Strava kwam (ik ging als een van de laatsten overstag) was dat gezellig en leuk om mee terug te kunnen kijken, samen met je fietsmaten... Maar, hey... wat bleek... kommetjes rijden naar beneden bleek ook best haalbaar... En eerlijk is eerlijk, ook dat werkte stimulerend, en leidde tot progressie bij het bergaf rijden.
De groep MTB-ers uit Eijsden, B.O.E. (Bikers oet Eesjden, een man/vrouw of 25), helpt de Bart Brentjes Challenge mee organiseren. Routes bedenken, pijlen, dopingcontrole, het overleg met organisator, naamgever, natuurinstanties... er komt een hoop leuks bij kijken.
MOZL startte, MTB Ontwikkeling Zuid Limburg. Aktief zijn in het prille begin, meedenken, met de 'vernieuwde' Vijenroute als eerste wapenfeit ooit...
De uitstapjes af en toe naar 'de weg op', met jawel, de racefiets. Het liefst naar land van Herve en Banneux, Belgie... waar het smalle asfalt lekker stil en verlaten is, itt de drukte van het Heuvelland (waar ik het racefietsen om die reden niet leuk vind)... lekker om in alle stilte en rustig aan wat aan je duur te doen.
Let's Rides organiseren, eerst in de Voerstreek, later Vise... bijzondere banden die ontstaan met MTB-ers van de UHR en uit Assen... waarmee je ook die Transalps gaat rijden... speciaal.
Het 'spellen' van (buitenlandse) MTB bladen in het begin, daarna het zwerven op internationale MTB websites, het bijhouden van ontwikkelingen... dit forum.
MTB-en is dus veel meer dan alleen het fietsen zelf, er is zoveel meer bij komen kijken. Wat maakt dat deze hobby meer dan een 'gewone' hobby is geworden. Kan me niet voorstellen dat ik daar ooit mee ga stoppen zolang het niet echt hoeft, zolang het fysiek kan... ik ben nu al blij dat er e-MTB's bestaan 'voor later'!
The "Fun Zone" is definitely quicker to find on a shorter travel bike.
You only want as much as is necessary and as little as possible.