De keerzijde hiervan is als je kind dus niet wil fietsen. Het is zo moeilijk om dan als ouder niet mega te pushen. Mijn dochter (5) kan al fietsen sinds ze 2,5 was (lichtelijk onder dwang van papa, maar oké...) en ze kan het ook echt goed. Ze kijkt vooruit, snapte handremmen in één keer, kan staand fietsen, gaat in de 'attack houding' over hobbeltjes... Maar ze wil dus alleen maar van en naar school fietsen, een ritje van 2,5 kilometer. Ik fiets dan mee op m'n dirtjumper en dat vindt ze dan zo stoer dat we allebei op de 'crossfiets' zijn en ze probeert manuals en bunnyhops en is over het algemeen mega stoked op de fiets.
Maar naar de pumptrack/crossbaan (hebben om de hoek een soort dirtjump spot) of het skatepark of gewoon een stukje fietsen? Ho maar. Het is echt alleen maar naar school fietsen. Verder alleen maar op die *&$% stuntstep.
Ik vind dit echt super frustrerend, omdat ik dus zie dat ze er echt aanleg voor heeft, veel meer dan ik, en ik toen ik op m'n 37e of wat het MTBen ontdekte een beetje 'boos' was dat m'n moeder me vroeger nooit op BMX heeft gedaan
Ik zag ons al samen routes rijden, tripjes naar het buitenland, bikeparks, alles. Maar goed, het wil dus nog niet echt. Filmpjes van Rachel Atherton vind ze wel cool, maar ze blijft het toch een jongensding vinden.
Maar goed, wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat jullie dankbaar moeten zijn voor jullie fietsende kroost, jongens
Ik ga de volgende verjaardag nog een poging doen met een fiets met versnellingen en daarna draag ik al mijn 'ik wil mijn jongensdromen via jou beleven'-gevoelens over op mijn zoon, die waarschijnlijk op voetbal zal willen of zoiets gruwelijks.
Wat ook weer een voordeel is, zo kunnen we de fietsen mooi doorschuiven naar de jongste 
) dus even 1 geleend van de 
) dus even 1 geleend van de
(Whistler mag nog paar jaartjes wachten wat mij betreft 
)
. Pakje derbij, mannetje blij!
