aurelius schreef: ↑vr 2 april 2021, 09:04
Ben meer augurk dan komkommer, meer konijn met simpele batterijtjes dan duracellkonijn, heb wel genoeg techniek, en ook dan gaat het prima met een XC-fully, hoofdzakelijk grensgebied Z-Limburg/Blg/Dtsl, t/m bergvkanties met af en toe biketrails, exclusief de lijnen met grote gaps en sprongen etc
… Allemaal XC, liefst zo uitdagend mogelijk, voorliefde voor natuurlijke trails. Op een Canyon Lux.
Banden maken inderdaad veel verschil uit, voor Nl eo volstaan XC-bandjes, zeker als het droog is. Maar ik leg er dan weer banden met iets meer grip en lekbestendigheid op zodra ik de bergen in ga.
Als je een meer ervaren technische rijder bent, en bovendien niet zo lang (augurk), en je hebt een DROPPER (bijna standaard tegenwoordig), dan kun je met een meer marathongerichte fully tegenwoordig ook prima uit de voeten op uitdagende trails, van de scherpere stuurhoek heb je dan geen last. Die kan ook weer voordelig zijn als je heel scherp moet sturen tussen boompjes door, of langzaam slalommend steil bergop, iets wat ik dan vaak weer tegenkom bij het rijden over 'vrije' trails (op aangelegde 2.0 trails is flow oha ingebouwd, in mijn ogen heeft dat niet zoveel met technisch uitdagend rijden te maken).
Drops, sprongetjes, van XC formaat, pakweg tot een 1/2 meter, gaan ook prima op zo'n marathonfully, mede door een laag lichaamsgewicht, 70kg... Ben je 90kg, dan wordt dat weer andere koek. Ga je echt springen om te springen, forget een marathonfully. Dan heb je een stevigere fiets nodig, en een stevige vork met de nodige veerweg. Houd je ook van lange klimmen, wil je makkelijker klimmen tot het bergkruis, en sla je de lift meestal over, dan is een marathonfully wel erg lekker... De afdaling vanaf het bergkruis naar het dal is vervolgens mijn beloning. En de meeste gemiddelde 'recreatieve' trail-rijders (niet de ervaren fanatieke die hards natuurlijk) houd ik minimaal bij bergaf, doe ook af en toe een natuurlijke zwarte trail. Tempo op die laatste is dan niet om over naar huis te schrijven, maar de uitdaging is dan het technisch volbrengen van zo'n afdaling, zonder af hoeven stappen. Goede training, ook heel leuk! De vluchtelementen onderweg laat ik bewust weg... De XC-way of afdalen dus.
Mijn volgende bike gaat waarschijnlijk zo'n marathonfully zijn die wat verder is opgeschoven richting trail, tegenwoordig down-country genoemd. Veerweg ongeveer 120mm, stuurhoek rond 67,5gr, als het ff kan wel een lock, en nog steeds lekker licht. Voor mij overal geschikt voor, behalve voor het kunst- en vliegwerk in parken, waar mijn interesse ook niet in ligt.
Zo zie je maar.... het hangt er maar van af wat je wenst, wilt, en kunt welke fiets goed bij je past, je grootte en gewicht spelen ook nog een behoorlijke rol...
Ben het verder wel eens met Jurf, weet je het niet zo precies, wil je wat reserves, dan zit je met een lichte trailbike altijd wel safe, en ben je kleiner, lichter en meer XC-gericht, dan is een downcountry bike ook een safe choice. Ga je echt springen-springen (er zit nog een verschil tussen denken dat je dat allemaal gaat doen en het ook daadwerkelijk gaan doen), dan moet het een onsje meer zijn. Minimaal een dikke trailbike, liever AM, of gewoon Enduro. In Nl oha niet 'nodig'. Hoewel... bikepark Mook... en hopelijk more to come…?
.
