Waarom zijn de bergen zo ver? Je moet als Nederlandse mountainbiker aardig wat kilometers maken om van het echte werk te kunnen proeven. Wij gaan er deze keer voor naar Oostenrijk en na een vroege start, veel autobahn en een paar koffie pauzes rijden we rond vijven Ischgl binnen. We hebben dan ongeveer 900 kilometer op de teller. Dat is dan wel niet om de hoek maar goed te doen in een dag.
Ischgl is vooral bekend vanwege de wintersport maar timmert al een aantal jaren aan de weg om ook een zomerbestemming te worden voor mountainbikers. Dit jaar pakken ze het flink aan met de Overmountain Challenge, een tweedaags Enduro evenement. Reden genoeg voor ons om af te reizen naar Oostenrijk en meteen weer eens te kijken hoe de trails rond Ischgl erbij liggen. Voor mij is dit inmiddels de derde keer dat ik hier mijn noppenbanden aan de grond zet.
Ischgl ligt op 1376m en de omringende toppen tikken de 3000 m aan, een indrukwekkend landschap dus vanuit het smalle dal en het is duidelijk dat je hier echt in de bergen bent. Dat brengt enige onvoorspelbaarheid en wisselvalligheid met zich mee qua weer. Ik heb hier bijvoorbeeld in juli gestaan met een flink pak sneeuw op de hoger gelegen trails. Dat was toen vrij extreem voor de tijd van het jaar maar het is geen verrassing dat het nu, midden september, ook frisjes en nat is. Ook nu ligt er weer sneeuw hoger op de berg en de weersvoorspellingen voor het weekend zijn grimmig.
Ischgl is zoals gezegd een wintersportplaats en dat is te zien, de bebouwing bestaat grotendeels uit hotels, appartementen en pensions. Accommodatie genoeg dus en in de zomer voor aantrekkelijke prijzen. De keerzijde is dat het buiten het wintersportseizoen niet erg levendig is. Deze keer is er wat meer vertier met dank aan de Overmountain Challenge en de mountainbikers die erop afgekomen zijn, maar bruisend kun je het nog steeds niet noemen.
Met Ischgl als uitgangspunt kun je met meerdere liften omhoog naar uiteindelijk ongeveer 2700m. Dan sta je op de grens van Oostenrijk en Zwitserland en heb je de keuze uit verschillende trails die je dan weer kunt combineren met andere liften en nog meer trails. Je kunt ook verder omhoog fietsen (lees: lopen) naar de Greitspitze op 2870m en van daaruit weer naar beneden via andere trails of nog verder de bergen in. De liftpas is geldig voor het hele gebied alsmede voor de bergpas naar het verderop gelegen stuwmeer op 2000 m hoogtekomma[/color] dus er is genoeg te verkennen. Dat kan ook onder begeleiding van een gids want ook die vind je hier evenals een bike-school in de vorm van de Silvretta Bike Academy.
Een prettige bijkomstigheid van het gebied is dat de liftpas sinds kort is inbegrepen bij je verblijf. Boek je één of meerdere overnachtingen in Ischgl (of elders in het dal) dan is de pas (die ook geldig is voor de lokale bussen, het zwembad etc.) gratis en kun je onbeperkt gebruik maken van de liften in het dal en in de bergen. Zomers zijn niet alle liften in bedrijf maar wel genoeg om lange tochten te plannen met af en toe een uplift. Omhoog fietsen kan natuurlijk ook en ook in het dal lopen diverse (eenvoudige) mountainbike routes.
Tijd om te gaan fietsen, het is nat en koud maar de hoeveelheid sneeuw valt mee en alle trails zijn te rijden (of te glijden). Met een gids verkennen we de segmenten van de wedstrijd die we op zondag zullen gaan rijden maar ook een aantal andere trails waaronder specifiek aangelegde ‘flowtrails’. Deze zijn speciaal aangelegd voor mountainbikes en bestaan uit een slingerende afdaling met kombochten. Af en toe is er de gelegenheid voor een sprongetje en wat verder opvalt is dat na de natte start de trails vrij droog zijn. Aan goede afwatering is dus gedacht bij de aanleg. Beneden gekomen kun je met een stoeltjeslift weer omhoog waarna je weer een andere trail naar beneden kunt kiezen, enzovoort. Uiteindelijk weer op de grens aangekomen nemen we een prachtige, steile half besneeuwde afdaling gevolgd door een rotsige alpine trail. Fantastisch om weer in de bergen te rijden!
Na de welverdiende lunch in het restaurant naast de grote (gondel) lift gaan we nogmaals omhoog. We herhalen de eerder genoemde afdaling en voegen er een verkenning van het laatste segment van de wedstrijd aan toe. Dat bestaat uit een snelle rotsige trail met wederom een mooie flow, kombochten en her en der wat jumps. Inmiddels begint de tijd te dringen en nemen we een snelle, technische afdaling door het bos om op tijd te arriveren in Iscghl voor de proloog.
De proloog is een korte streetrace door Ischgl waar voor dit doel een paar obstakels zijn aangebracht. Omdat we al een hele dag in het zadel achter de kiezen hebben besluiten we de proloog niet te rijden en in plaats daarvan te kijken en foto’s te maken. De beste tijd wordt uiteindelijk neergezet door Nicolas Lau die het rondje in exact een minuut weet af te ronden. Daarna kunnen de matten, hekken en wallride weer verwijderd worden en na een hapje, drankje en nog een drankje lekker onder de wol want morgen is het raceday.
Met de luxe van een late start (vanaf 9.00 maar onze groep start pas om 10.20) kunnen we rustig ontbijten, naar ‘downtown’ Ischgl rollen en in mijn geval een geleende fullface helm ophalen. De mijne lag namelijk nog thuis. Die fullface blijkt in Oostenrijk bij wet verplicht als het om een afdalingswedstrijd gaat en gezien de plaatselijke trails is dat eigenlijk ook geen slecht idee.
De wedstrijd begint met een klim van een halfuurtje op de helling ten noorden van Ischgl waar een lastige, korte trail verstopt is. Erg lastig zelfs, ik heb al moeite met de eerste switchback en blijf daarna worstelen met de steile helling, de flinke stepdowns en de krapppe bochtjes. Om even het verschil duidelijk te maken tussen crack en kruk, ik heb meer dan 5 minuten nodig om bij het poortje te komen. Weliswaar mede omdat ik ben gestopt om een paar snellere rijders te laten passeren maar toch, de pro’s doen het in een dikke minuut, auw...
Met als schrale troost dat ik niet de enige ben die dit een lastige start vond rollen we weer terug naar Ischgl en gaan de gondellift in. Het tweede deel in de Alpenweides bij het lifstation gaat al beter. De singletrack en de houten planken op de drassige delen rollen lekker door. Het klimmetje vergt wat meer energie en daarna blijkt het segment toch best nog lang met als toetje nog een steile downhill.
Het weer valt alleszins mee maar helaas heeft de organisatie eerder al moeten besluiten om de hogere trails te schrappen en daarom gaan we vrijwel meteen verder met het derde segment: kort, nat, glad en leuk. Daarna weer richting lift waar de fietsen verplicht even gereinigd moeten worden, men houdt het nu eenmaal graag ‘sauber’ hier.
Na een korte klim per lift volgt een langere klim naar het laatste onderdeel, dit is overduidelijk een flinke opgave voor veel deelnemers. Langzaam peddelen of lopen we omhoog. Gelukkig is er bij de start van het laatste segment voedsel en drinken aanwezig en daarna gaat de knop nog een keer om. Een snelle trail met veel flow, hier kan je hard. Met een grote grijns en in sommige gevallen zelfs een enthousiaste oerkreet is het hier ten einde. Het laatste deel van de trail laten we voor dit moment links liggen en moe maar voldaan rollen we via gravelwegen Ischgl binnen voor de uitslag van de wedstrijd.
Nou heb ik wel eens een wedstrijdje gereden maar een complete enduro wedstrijd als dit is toch echt nieuw voor me. Ik heb wel aardig wat ervaring met het rijden van technische trails in de bergen en dat is maar goed ook want het ging er heftig aan toe. Aan ‘echt’ racen ben ik niet toe gekomen, natuurlijk doe je automatisch wat harder je best als de tijd loopt maar van trainen is het afgelopen jaar geen sprake geweest en dat heb ik gemerkt. Sommige mensen denken dat conditie of vorm overbodig is als je grotendeels naar beneden rijd maar niets is minder waar. Langdurig hard rijden over uitdagende trails vergt veel van je uithoudingsvermogen en concentratie. Verslappen kan fataal zijn want het gaat hoe dan ook hard. Dat is tevens de kick want ka-nonne! wat is dit leuk!
In mijn categorie (masters) was ik 35ste, dat klinkt goed maar is al een stuk minder indrukwekkend als je weet dat er 42 masters over de finish kwamen. Winnaar Wilfred van de Haterd klokte 25:26,41, ik deed er ongeveer de helft langer over. Ik weet dus wat me te doen staat als ik nog eens aan de start sta van een dergelijk evenement: trainen. Met mijn metgezel Allard (Fanman) kan ik me helaas niet vergelijken want door pech kreeg hij helaas een DNF achter zijn naam. Tegen de tijd dat hij na de zoveelste lekke band aan de finish kwam stond de tijdsmeting al uit. Volgende keer beter!
Wat, waar, waarom en waarmee:
Als je enduro of trails in de bergen wilt rijden is fatsoenlijk materiaal wel nodig en een beetje ervaring is ook meegenomen. Weet waar je grens ligt en neem de nodige voorzorgsmaatregelen. Je kunt in de bergen op zich prima uit de voeten met een ‘gewone’ mountainbike maar kijk kritisch naar je banden en remmen en pas zo nodig het een en ander aan. Hetzelfde geldt voor kleding en bescherming, het weer kan snel omslaan in de bergen dus neem voldoende warme spullen mee. Verder uiteraard een helm en als je de technische trails gaat rijden zijn knie-, scheen- en elleboogbeschermers ook het overwegen waard. Ga niet alleen op pad, neem een telefoon mee en zorg dat je de juiste noodnummers bij de hand hebt.
Ischgl bevindt zich op ongeveer 900km rijden vanaf Utrecht. Naast een liftpas is ter plaatse ook gratis een kaart + routeboekje verkrijgbaar en is al die informatie ook te downloaden op GPS.
Meer info: http://www.ischgl.com/en" onclick="window.open(this.href);return false; en http://ischgl-overmountain.com/en/" onclick="window.open(this.href);return false;
Meer leesvoer: http://www.mountainbike.nl/forum/viewto ... 38&t=65255" onclick="window.open(this.href);return false;
Natuurijk is dit verhaal ook te lezen op de frontpage, klik hier: http://www.mountainbike.nl/specials/isc ... oostenrijk" onclick="window.open(this.href);return false;
