Krijg de rillingen op m'n rug van zo'n verhaal, dit roept meteen weer herinneringen op van een ingrijpende MTB valpartij die mijn zoon in 2010 maakte.
Bij die valpartij raakte hij een nier kwijt, ik reed achter hem en zag alles gebeuren.
Over mogelijke oorzaken van jouw valpartij en het voorkomen van herhaling is veel gezegd.
Ik kan wel wat zeggen over hoe we de MTB draad weer opgepakt hebben, hopelijk kan ik je hiermee helpen.
Excuses voor de grote lap tekst, niemand is verplicht het te lezen
In eerste instantie was mijn gevoel dat ik nooit meer een MTB aan zou willen raken, kon eigenlijk geen MTB meer zien.
Mijn zoon stond daar wat anders in en toen het herstelproces begon te vorderen kwam het woord MTB zo af en toe toch weer voorbij.
De artsen kwamen na enige tijd met een advies om te werken aan een goeie conditie, goed voor het herstelproces en het functioneren van de overgebleven goeie nier.
Uit dat advies volgde een revalidatie; rondje lopen, rondje fietsen, dat wat opvoeren etc.
Toen de MTB weer van stal gehaald werd, had ik daar een dubbel gevoel bij; nee toch.. wil je dat echt? Anderzijds mooi dat hij dat weer wil oppakken.
Paar simpele asfaltrondjes en wat op halfverharding.
Het eerste échte MTB rondje liep langs de plaats waar het ongeluk had plaatsgevonden.
Daar stoppen, rondkijken en alles weer voorbij laten komen. Er met elkaar over praten. Dat doet werkelijk wat met je en ik heb dat ervaren als belangrijk voor de verwerking. Een tip dus.
Zo pakten we met elkaar voorzichtig weer de draad op.
We kochten een fraai fully frame en hebben daarmee een lekkere bike opgebouwd.
Samen bezig zijn met bikes en het biken was een heel belangrijk stuk in het proces om de impact van het ongeval te verwerken.
Nu, bijna 9 jaar later heeft mijn zoon een topconditie, is hier op het forum actief, doet obstacle runs enz. Gaat bijzonder goed allemaal.
Zelf ben ik qua fietsen nooit meer voor 100% 'de ouwe' geworden, heb echt iets als een knak gehad.
Afdalingen die ik op de hardtail, met twee vingers in de neus aandurfde, durfde ik niet meer.
Te voorzichtig, bang om te vallen en daardoor dus ook werkelijk vallen, verkrampen enz.
Daar kwam vrijwel geen verbetering in en ik besloot daarom een punt te zetten achter het hardtail verleden van toen 22jr.
Op de fully kwam het vertrouwen weer terug maar de soms roekeloze lef die er vóór het ongeluk was, is nooit meer terug gekomen.
Eigenlijk wel een beetje jammer maar niet erg, ik accepteer het zoals het is en ben blij dat alles nog weer zo goed is afgelopen.
Dus ja, toch nog een stukje aanvulling op al die goeie reacties hierboven;
Prio 1: rustig herstellen!
Prio 2: rustig herstellen!
Prio 3: etc etc
Denk tijdens je herstel na over- en werk aan het verwerken van de impact tussen je oren, hoe ga je dat doen.
Denk rustig na, niet 1 keer maar 100 keer; wil ik wel zo graag weer gaan biken en waarom?
En als je dan besluit het biken weer voorzichtig op te pakken, blijf niet krampachtig vasthouden aan het vraagstuk rond de oorzaak van de valpartij maar oriënteer des temeer op maatregelen waarmee je vertrouwen krijgt (bij mij was dat dus de overstap van HT naar fully); al is het maar een andere voorvork, andere banden, een andere fietsbril of een andere bike.
Kan iets heel onzinnigs zijn, zolang het
jou maar vertrouwen geeft.
Zelf heb ik volstrekt niks met clinics, serieus pure eigenwijsheid, maar als jou dat helpt bij het krijgen van vertrouwen moet je dat beslist doen, niet bij één of andere cowboy waar show een grote rol speelt maar bij een ervaren partij waar ze goed weten waar het over gaat.
Benieuwd naar het verloop van je herstelproces, beterschap
je bent zelf de gene die hierop het minst zit te wachten, maar dat wordt nogal vergeten, en ook is het erg slap (vooral vanuit het werk) alle sporten hebben zo hun risico's en het is niet de één meer of minder dan de ander, het zijn risico's.
...een otb hoeft natuurlijk niet alleen van de voorkant af te komen 
.
. Als het lijkt op filmpje 2 lijkt het me prima.
