Om te beginnen mijn achtergrond: arts (specialist ouderengeneeskunde), met beperkte kennis van virussen, overdraagbaarheid, epidemiologie etcetera.
De wereld waar we nu in leven is erg complex, eigenlijk is het voeren van beleid te duiden als het continu maken van afwegingen. Wat is acceptabel voor de gezondeheid, voor de economie, vanuit humaan oogpunt... Ik ben van mening dat we te maken hebben met een virus dat niet snel meer zal verdwijnen. Dus daarom meerdere maanden gedurende misschien meerdere jaren de economie, de horeca, de sportbeleving, de scholen etcetera sluiten kan eigenlijk niet. Maar als dat tot gevolg heeft dat er wel veel besmettingen zijn onder jongeren (het overgrote merendeel zonder noemenswaardige klachten, dus dat is wel acceptabel), die vervolgens hun ouders (uitval van werknemers in de zorg, horeca, onderwijs, wat minder tot niet acceptabel is) besmetten, en vervolgens gaat het naar de grootouders (thuis of in zorginstellingen).
En over dat laatste kan ik wel wat zeggen vanuit mijn professie. In de 1e golf bleef 1 van de zorginstellingen waar ik werk lang buiten schot, maar een paar weken nadat de deuren dicht gingen kwam toch het eerste ziektegeval. Waarschijnlijk door een zorgmedewerker die onwetend het virus bij haar droeg. Resultaat: van de 32 bewoners (4 afdelingen van elk
26 ziek en 11 overleden in 2 maanden tijd. Normaal gesproken overlijden er in zo'n instelling 11 in 1,5 jaar tijd, ook tgv griep. En de eerste die overleed was de lichamelijk sterkste en jongste, terwijl oude dames van 95 die rolstoelgebonden waren het na 2 weken zuurstof wisten te overleven. De andere zorginstelling bleef, mede dankzij strenge maatregelen met beschermende maatregelen en ook een dosis geluk, geluk buiten schot. En zo ging het ook bij zorginstellingen waar collega's werken, waar Covid rondging overleed 1/3 van de besmette cliënten. Nu in de 2e golf is het nog rustig, echter met maatregelen (max. aantal vaste bezoekers per bewoner, desinfectie handen, mondkapjes). En dan ontstaat een ethisch dilemma: wat weegt zwaarder, de vrijheid van het leven voor maart '20 voor iedereen, of het accepteren van het overlijden van circa 1/3 van de ouderen in zorginstellingen (nog los van de thuiswonenden)?
Daar een beslissing over nemen is eigenlijk niet te doen voor een regering. Puur privé/persoonlijk zou ik kiezen voor het 1e, want ik heb geen grootouders meer, mijn (schoon-) ouders zitten op het kantelpunt (rond de 70) en leven "voorzichtig" en ik wil graag met het gezin gaan uit eten, naar de dierentuin, op vakantie etcetera (en natuurlijk zelf gaan trails rijden in bikeparks en Alpen). Puur werkgerelateerd zou ik kiezen voor strenge maatregelen, want je kan de ouderen niet "onnodig" laten sterven (ja, dood gaan ze uiteindelijk toch, mogelijk al binnen 2 jaar, maar de manier waarop tgv Covid-19 alleen al is iets wat ik als specialist ouderengeneeskunde niet wil voor hun, het verminderen van symptomen zoals benauwdheid is hierbij veel lastiger dan bij overlijden tgv een reguliere longontsteking waarbij je samen met patiënt en/of familie kiest voor niet meer curatief behandelen).
Nog even los van het feit dat we nog steeds vrij weinig weten over de precieze verspreiding, besmettingsgraad, ziekteernst, behandelmogelijkheden etcetera. Veel onderzoeken spreken elkaar (deels) tegen, anderen weer niet. 1 ding is wel zeker voor mij: het is geen hoax. Het is echt. Het is een bedreiging voor de volksgezondheid, direct en indirect op meerdere gebieden. Waarbij dus het moeten maken van beslissingen een duivels dilemma is, want met de ene beslissing dupeer je groep A en beslis je anders dan dupeer je groep B. EN dit leidt weer tot groepen in de samenleving met grote en gevaarlijke kloven ertussen....
Eigenlijk wil ik zeggen: neem het serieus, doe voorzichtig, en wil je toch adviezen negeren, kies dan wat echt belangrijk voor je is (wil je toch graag met het gezin naar het bos kunnen gaan, doe dat dan ook; wil je op vakantie naar een geel-oranje gebied, prima maar ga na thuiskomst wel in quarantaine). EN blijf mountainbiken, vooral dat, maar niet allemaal tegelijk op dezelfde plek