Als een kudde buffels denderend in een afdaling. Dat is zo’n beetje het geluid van de Rando Roc Noire Electrique zodra het bergaf gaat. Vooral in het begin als het startvak nog uit elkaar getrokken moet worden. De toeschouwers langs de zijkant genieten volop van dit geweld. We blikken terug naar onze Roc vakantie in oktober 2022. Voordat we zelf afzakken naar Frankrijk komende weken.
De eerste technische afdaling van de Rando Roc Noire zit er op. Een van de originele varianten van de Fournel. Een technische afdaling vol met drops, geulen en messcherpe stenen welke graag je banden aan stukken scheuren.
Met het woordje Rando wordt in Frankrijk Toertocht genoemd en de Roc Noire is de zwaarste variant van de toertochten. Met 50 km en 1200 hoogtemeters klinkt het voor een elektrische fiets niet zo zwaar, maar onderschat het gebied niet. De beklimmingen zijn steil en bezaaid met stenen. En bij de afdalingen is dit niet anders, stenen, drops, geulen en alles wat leuk is om over naar beneden te schieten.
Vanuit het Festivalterrein “La Base Nature” gaan we van start. Dik 1000 Emtb’ers verdeeld over 2 startvakken. We starten met een paar kilometer aanrijroute door La Base en steken de Argens over. Bij La Castelet begint de eerste klim. We hebben er vandaag zin in en knallen flink omhoog. Een korte brede afdaling voordat de klim verder gaat met een paar flinke steile stukken erin. Een dikke 200 hoogtemeters later staan we bovenaan de Fournel en komt er een geweldige afdaling. Als een kudde buffels knallen de E-Bikers naar beneden. Wat ontzettend gaaf om op deze machines zo technisch te rijden.
We steken de weg over en na bevoorrading 1 van 5 (welke we overslaan) wordt er weer geklommen en rijden we dieper het achterland van Zuid Frankrijk in. Er wordt weer flink geklommen. 300 hoogtemeters in een ruk. We krijgen weer een paar dikke afdalingen langs la Ruisseau du Fournel en rollen door naar de volgende bevoorrading.
Het weer in oktober is eigenlijk altijd in orde maar vandaag blijven de armstukken aan want verdikkie! Dit is de eerste keer dat we op zaterdag regen krijgen in de 17 jaar dat we meedoen aan de Roc d’Azur. Maargoed, meestal komt er een bui en schijnt daarna weer snel de zon. De afgelopen 2 weken was het namelijk schitterend weer met 25 graden en zon.
Na de bevoorrading volgt de afdaling van de Car Brulee. Alweer zo’n pareltje om de bike te laten lopen. Omdat we flink doorgestampt hebben is het lekker rustig op onze secties en kunnen we de bikes flink laten lopen. We steken de weg over en gaan wederom omhoog. De Col Du Bougnon. Een steile klim met bovenaan een schitterend panorama pad boven de Middellandse zee.
Er volgt een stuk met flink technische klimmen. We moeten flink ons best doen om de grip over te brengen op de steensecties en haarspeldbochten bergop. Alles loopt lekker en we komen overal bikend boven. Echt gaaf om zo flink steil en technisch bergop te rijden. Een dikke snelle afdaling richting La Gaillarde. Vrij vertaald door ons “De Betonplatenklim”. De laatste lange klim voordat de route via een lange technische singletrack naar de bovenkant van Saint Aygulf loopt. Een stukje verbindingsroute naar de oude smokkelroute langs de rand van zee en daarna gas erop om terug te rijden naar het festivalterrein waar de koude biertjes klaar staan in de tent na de finish.
We waren aangenaam verrast door de technische graad van de Rando Roc Noire en hebben besloten om volgend jaar weer aan te schuiven bij dit evenement.
Helaas hebben we ons startnummer niet goed op de bike gekregen en zijn de 50 gemaakte foto’s van Sportograf niet herkend door de scancomputer. Nog een extra reden om komend jaar weer af te reizen naar Zuid Frankrijk.
Voor meer info klik je op:
https://www.rocazur.com/en
